عناصری مثل «هویت نامعلوم» از دست دادن حافظه، ضایعه‌ روانی و ضایعه مغزیاز درون همین ضایعاتی که برای هریس بهوجود آمده است تصویر حقیقت ساخته می‌‌شود و نقطه تمرکز داستان مرتب تغییر می‌‌کند و در بطن فیلمنامه جابه‌جا می‌‌شود و مخاطب نمی‌داند چه اتفاقی در حال رخ دادن است و منتظر گرهگشایی از صحنه بعدی است.

 این مرد واقعاً کیست؟ آیا ضایعات مغزی موجب چندپاره شدن مغز او شده است. «ناشناخته» مثل تریلرهای بین‌المللی است که در چند کشور داستانش می‌‌گذرد‌.

صحنه‌های تعقیب و گریز فیلم، نگارنده را به یاد فیلم ستایش‌شده جان فرانک ‌هایمر فقید‌، «رونین» انداخت، ضمن اينكه «ناشناخته» از خط داستانی جذابی برخوردار است و این اتفاقات ریز و درشت، بی‌وقفه تکرار می‌‌شود و پایان غیرقابل حدسی دارد.

 چرخش داستان را بسیاری از منتقدان فیلم غیر‌منتظره و غیرمحتمل توصیف کرده‌اند‌. در گونه تریلر معمایی چرخش قصه بخش مهمی از فیلمنامه است و اغلب منتقدان فیلم‌هایی را دوست دارند که مخاطب نتواند چرخش قصه را حداقل در دوسوم ابتدایی فیلم پیش‌بینی کند، ضمن اینکه اشاراتی که در سراسر سناریو پراکنده شده مقدمه‌چینی برای گرهگشایی فصل‌های پایانی نیست.

 وقتی این چرخش و گرهگشایی اتفاق می‌‌افتد، کلیات فیلمنامه مسیر دیگری پیدا کرده و لحن و معنی فیلم تغییر پیدا می‌‌کند. اغلب نقدهای منتقدان خارجی را که مرور کردم این فیلم را با فیلم ربوده شده «Taken» مقایسه کرده‌اند که البته این قیاس تاحدودی صحیح است و البته ربوده شده از همین جنس تریلر ‌معمایی است و شباهت لحنی در هر دو فیلم وجود دارد‌.

 فیلم «تیکن» از آن فیلم‌های زیرکانه‌ای است‌ که مثل این فیلم قالبی معماگونه دارد اما تفاوت مهم این فیلم با تیکن در این است که این فیلم مانند اغلب محصولات هالیوودی اثری اقتباسی است و فیلمنامه از رمان پرفروش نویسنده آلمانی «دیدر ونکالرا» برگرفته شده است، البته رمان درباره مردی است که جهان اطرافش به کلی او را فراموش کرده است.

 در قیاس با فیلم ربوده شده، کارگردان بارسلونایی- کولت‌سرا‌- ماهرتر و شگردبازتر از همتای فرانسوی‌اش‌- کارگردان ربوده شده- است. «ناشناخته» در گونه تریلرهای معمایی نمونه‌ای بهتر از فیلم تیکن است، این بهتر بودن تنها به پیچش‌های داستانی باز‌نمی‌گردد بلکه در فیلم «ناشناخته» مخاطب با هیجان بیشتر، صحنه‌های تعقیب، مبارزه و چالش‌های عمیق‌تری میان شخصیت‌ها مواجه است. فیلم «ناشناخته» از منظری دیگر شباهت‌های فراوانی به فیلم «فرانتیک» کارگردان سرشناس لهستانیتبار رومن پولانسکی دارد‌.

در آن فیلم نیز یک مرد جاافتاده آمریکایی که اصلا اهل ماجراجویی نیست، در جهان ناشناخته اروپا به دنبال همسر گمشده‌اش می‌‌گردد‌. این تم گم‌شدن همسر یا گم‌شدن هویت تقریبا این فیلم را به اثری هیچکاکی، پولانسکی، فرانتیک شبیه می‌‌کند‌.

 در این فیلم هم مارتین هریس در لایه اول متخصص بیولوژیک پا به سن گذاشته‌ای است که اینبار به جای پاریس به برلین می‌‌رود و فضای هراس، پارانویا و عدم اعتماد در فیلم را می‌‌توان مشاهده و گرته‌برداری مستقیم از فیلم پولانسکی قلمداد کرد و البته شباهت عمده‌اش با فیلم پولانسکی در این است که مثل فیلم‌های پولانسکی تماشاگر در ذهن شخصیت اصلی در قصه همراه و دائماًبا پرسش‌های دلهره‌آوری تماشاگر مواجه می‌‌شود‌.

آیا این آدم دیوانه شده است، آیا دنیا عوض شده است و همه او را فراموش کرده‌اند؟ این سؤال‌ها به عنوان یک نخ برای تماشای یک تریلر معمایی سؤال‌ها گیرا و دراماتیکی به حساب می‌‌آید.

 در این فیلم حلقه آخری وجود دارد که تماشاگر با باز شدن این حلقه آخر به جواب می‌‌رسد و البته این پایان برای عده‌ای باورپذیر و جذاب است و برای عده‌ای دیگر اصلا توجیه‌کننده نیستمنتقدانی که این پایان برایشان باورپذیر نبوده است، ماجراهای فیلم را با گرهگشایی انتهایی بی‌رمق توصیف کرده‌اند.

 البته اگر جهان این شخصیت را به درستی درک کرده باشید نوعی گریز و شانه خالی کردن از پایان‌بندی منطقی را می‌‌توان در همان بخش‌های انتهایی تجربه کرد و اگر عمیقا جهان مارتین هریس (لیام نیسن) را درک کنید با گرهگشایی انتهایی احساس عجز خواهید کرد.

در حاشیه این فیلم نیز می‌‌توان سرفصل‌هایی از تاریخ معاصر اروپا را تجربه کرد که در واقع نوعی قلقلک دادن ذهن مخاطب است.

 در این فیلم سقوط برلین شرقی و جنگ‌های بالکان از طریق دو شخصیت، ارنست یورگن (برونو گانز) -مأمور سابق آلمان شرقی- و دیگری راننده‌ای- جنا- که نقش یک مهاجر آس و پاس بوسنیایی را بازی می‌‌کند، مطرح می‌‌شود.

جنا هم تقریبا جایی بزرگ شده و تجربیاتی را از سر گذرانده است که به روح و روانش آسیب بسیاری وارد شده و یأس و سرخوردگی مارتین را درک می‌‌کند و به او نزدیک می‌‌شود.